Три млади жаби излегле од барата каде што живееле бидејќи сакале да го запознаат светот.
Одејќи, стигнале до голем лонец кој бил полн со млеко. Бидејќи биле гладни, веднаш скокнале во лонецот. Кога добро се нагостиле со млекото, посакале да излезат од лонецот. Но тие отежнале, а нивото на млекото во лонецот се намалило, па не можеле да скокнат и да излезат.

Првата жаба која била фаталист по природа, веднаш заклучила и си донела одлука: „Никогаш нема да успеам да излезам, така ми било судено”, го кажала ова и се потопила во млекото.

Втората жаба која била интелектуалка, веднаш почнала да го пресметува растојанието помеѓу површината на млекото и дното на лонецот, оптималната количина на енергија која е потребна за акција за спасување. Ја пронашла правата формула за спас, но најверојатно поради стресот, заборавила да го земе во предвид податокот дека била најадена и при обидот да скокне за да излезе од лонецот, два пати си ја удрила главата, па и таа како и првата жаба се онесвестила и се потопила во млекото.

Третата жаба и покрај неуспешните обиди на другите две жаби и понатаму си пливала по површината на млекото и била сигурна дека ќе се извлече некако. 
По некое време млекото се расипало, се скиселило и потоа се засирило, при што се стврднало. Жабата го чекала токму овој момент, се одбила од тврдата површина на засиреното млеко и успешно скокнала надвор од лонецот. 
Со задоволно крекање, среќна се вратила во домот.
 
Поуката од оваа приказна извлечете си ја самите!